Warsaw Ballet jest nowym polskim zespołem baletu neoklasycznego i postneokla-sycznego* założonym przez byłą solistkę Polskiego Baletu Narodowego – Natalię Marię Wojciechowską.
W zespole tańczą zarówno osoby, które ukończyły szkołę baletową i posiadają dy-plom zawodowego tancerza, jak i osoby, które postawiły na prywatną, pozaszkolną formę edukacji tanecznej, osiągając wysoki poziom techniczny i artystyczny nieustępujący tan-cerzom zawodowym.
Warsaw Ballet jest jednocześnie pierwszym prywatnym, profesjonalnym zespołem baletowym, w którym tancerze poza tańczeniem zajmują się przydzielonymi funkcjami: marketingiem i promocją, scenografią, kostiumami, kierownictwem sceny i innymi.
Jest to projekt, który całkowicie opiera się na prywatnych funduszach, bez wsparcia ze strony rządu lub jakiejkolwiek innej instytucji publicznej. Postawiliśmy na taki model, aby nie być zależnymi od czyjegokolwiek zdania oraz jakichkolwiek terminów składania wniosków – chcemy bowiem tworzyć to, co chcemy oraz tak, jak chcemy. Taki model ze-społu wymaga jednakże dużego wkładu pracy oraz pieniędzy i właśnie dlatego potrzebu-jemy finansowej pomocy ze strony sponsorów oraz mecenasów sztuki.
O PRAPREMIERZE “OF LOVE”
Natalia Maria Wojciechowska zarys pomysłu, by zebrać choreografów oraz tance-rzy, aby w tańcu pokazać różne oblicza miłości, nosiła wiele lat, a teraz nadaje temu po-mysłowi realny kształt.
„OF LOVE” będzie cyklem wieczorów baletowych choreografowanych przez róż-nych artystów dla Warsaw Ballet.
Choreografami pierwszej edycji „OF LOVE” będą Natalia Maria Wojciechowska oraz Bartek Woszczyński.
Program „OF LOVE”
“Unlike any” – chor. Natalia Maria Wojciechowska, muzyka Arvo Part, Bach, Satie, Barber
„Unlike any” to jednoaktowy balet utrzymany w stylu tańca neoklasycznego. Jest to obraz inspirowany życiem artystki utrzymany w dość ascetycznej, niecodziennej formie. Opowiada o poszukiwaniu, spotkaniu oraz oddaniu się miłości. Miłości, która spala i two-rzy, która burzy to, co zbudowane, by tworzyć na nowo.
Głównymi bohaterami baletu są kobieta i mężczyzna– w strojach purpurowych, jak dwie krople krwi symbolizujące czystą miłość. Tłem i uzupełnieniem obrazu są tancerki, które symbolizują wszystko, co otacza parę – rzeczywistość, innych ludzi. Tancerki niekie-dy też odzwierciedlają emocje, które towarzyszą kobiecie.
Kolejne sceny obrazujące poszukiwanie miłości, spotkanie bohaterów, reakcję ko-biety na miłość, połączenie w jedno kobiety i mężczyzny są przetykane wirtuozerskimi popisami tancerek. Taki układ choreografii wprowadza dysonans, który ma dodatkowo podkreślić wyjątkowość miłosnego duetu obserwowanego przez widzów.
Natalia dedykuje ten balet miłości swojego życia – swojemu mężowi, dzięki któremu narodziła się na nowo i bez którego nadal byłaby samotną kroplą w otaczającym ją i nie-kiedy przytłaczającym oceanie rzeczywistości.
„Nie budź mnie” – chor. Bartek Woszczyński, muzyka Arvo Part
“Nie budź mnie” jest spektaklem ukazującym paradoks miłości oraz uzależnienia. Tancerze zabierają nas w emocjonalną podróż psychologiczną, w której z pozoru piekna i nieskazitelna miłość jest uczuciem toksycznym i autodestrukcyjnym. Spektakl ukazuje problem izależnień widziany z punktu widzenia osoby uzależnionej, która często nie jest w stanie odróżnić rzeczywistości od wyobraźni. “Nie budź mnie” to personifikacja wzruszającego, lecz tragicznego monologu zamkniętego we własnym, częsciowo wyimaginowanym świecie człowieka.
*Czym jest neoklasyka i postneoklasyka w balecie?
George Balanchine w latach 30. XX wieku zapoczątkował łamanie tańca klasycz-nego, czyli neoklasykę (nową klasykę), wprowadzając większą swobodę w port de bras, czyniąc tancerza zespołowego niemalże równym z solistą, wprowadzając również przery-sowanie postawy (w ciele) baletowej i wprowadzając inne środki wyrazu, umożliwiające większą swobodę w interpretacji.
Po wielu latach rozwoju neoklasyki – tutaj warto wspomnieć kontynuatorów nurtu neoklasycznego, jak Ashton, Neumeier, Cranko, Petit i inni – powstał nowy nurt wprowa-dzający do neoklasyki elementy na pograniczu lekkiej atletyki, tańca współczesnego, tań-ca nowoczesnego i innych, stawiając tym samym przed tancerzami ekstremalnie wysoką poprzeczkę. Tacy twórcy jak Forsythe czy Dawson oczekiwali i nadal oczekują od tancerzy niezwykłej siły, wytrzymałości, wydolności, rozciągnięcia, szybkości, świadomości, krea-tywności, samodzielności, wyobraźni. Forsythe, wykładając na wielu uczelniach, uświa-damia, że tancerze są przede wszystkim lekkoatletami, a niekiedy część z nich również artystami.
Mimo iż jest to odrębny nurt, to jednak aż do teraz nie został on nazwany oraz opi-sany. W roku 2014 Natalia Maria Wojciechowska stworzyła Fundację Neoclassica, która zgodnie z jej nazwą wspiera rozwój tańca neoklasycznego oraz jego późniejszych odmian. Wojciechowska opisała ten nowy nurt i nazwała go postneoklasyką. Jak każdy akt two-rzenia, tak i ten był – oraz nadal jest – procesem. Wojciechowska najpierw stworzyła tre-ning dla tancerzy, którzy chcą być w stanie sprostać wymaganiom choreografów XXI wie-ku, następnie wprowadziła go do zajęć uczących tańca neoklasycznego, a dopiero póź-niej wyodrębniła, nazywając postneoklasyką.
Balet (każda jego odmiana) w Polsce jest w dość trudnej sytuacji. Nie jest wystar-czająco dobrze promowany i istnieje niewiele miejsc, w których można zobaczyć spekta-kle baletowe oraz gdzie tancerze po szkole baletowej lub ci od dawna kształcący się, by tańczyć, mogliby dzielić się swoją sztuką i pasją. Naszym projektem chcemy coś zmienić i stworzyć to, czego do tej pory nie było w Polsce – prywatny zespół baletowy oparty na współpracy, lojalności, pasji oraz wzajemnym szacunku. Chcemy jednocześnie stworzyć miejsce pracy dla młodych tancerzy oraz choreografów.
