kpt. Teresa Remiszewska-Damsz
(ur. 19 czerwca 1928, zm. 2 marca 2002) – polska żeglarka, jachtowy kapitan żeglugi wielkiej, instruktor żeglarstwa, prekursorka samotnego kobiecego żeglarstwa w Polsce.
Teresa Remiszewska jako pierwsza Polka wzięła udział w 1972 roku w Transatlantyckich Regatach Samotnych żeglarzy OSTAR, w których wystartowała na jachcie “Komodor”. Była czwartą w historii żeglarstwa kobietą, która samotnie przepłynęła Atlantyk. Oceaniczny rejs opisała w książce “Z goryczy soli moja radość”. Za regaty otrzymała nagrodę Polskiego Związku Żeglarskiego “Rejs Roku”, a za książkę nagrodę im. Leonida Teligi. W latach 80. działała w NSZZ “Solidarność”, pracowała jako dziennikarka, przetłumaczyła (pod pseudonimem Urszula Karpińska) wydaną w podziemiu pracę Normana Daviesa “Biały orzeł, czerwona gwiazda”.
kpt. Wojciech Jacobson
Żeglarstwo uprawia od 1949 roku. Przepłynął ponad 255 tys. mil morskich. Towarzyszył Ludomirowi Mączce w pierwszej fazie rejsu dookoła świata. W latach 1985-88 brał udział w rejsie arktycznym J. Kurbiela, którego celem było pierwsze pokonanie Przejścia Północno-Zachodniego, małym jachtem, na trasie z zachodu na wschód. W tym okresie spędza kilka miesięcy we wioskach Inuitów – Eskimosów. Rejsy do wszystkich kontynentów (poza Antarktydą) i po wszystkich oceanach świata, w tym przejście cieśniny Magellana i zamknięcie tym samym kręgu wokół obu Ameryk. Ceni sobie wyróżnienia związane z rejsami: Srebrny Sekstant w 1985 i 1988 r. (z J. Kurbielem i L. Mączką) oraz nagrodę Grotmaszta Bractwa Kaphornowców (1989). Postoje na licznych archipelagach i wizyty w rzadko penetrowanych miejscach jak wyspy Saint Paul czy Chagos na Oceanie Indyjskim, Pitcairn, Palmyra, Galapagos i wiele innych na Pacyfiku, a także trzykrotne odwiedziny na ukochanej Wyspie Wielkanocnej, krainie Kolosów.
kpt. Małgorzata Krautschneider
Małgorzata pojawiła się w moim życiu odkąd przestałam jedynie marzyć, a zaczęłam walczyć o swoje marzenie pozostania najmlodszą Polką opływajaącą świat samotnie. Zawsze była niedaleko troszcząc się o każdy aspekt moich przygotowań. Była i jest moim aniołem stróżem. Nie miałam wątpliowści, że to Ona powinna być matką chrzestną Tanaszy, bo jest kobietą o niesamowitym życiorysie, bardzo silna i jednocześnie bardzo delikatna. Wspaniała mama Dobrawy i Danieli, troszcząca się również o wszystkich dookoła.
kpt. Piotr Leszczyński
Spowodował, że zakochałam się w Oceanie, więc sprawił, że stałam się taka a nie inna. Kiedy ‘dorosnę’ chcę być taka jak Piotr. Mam nadzieję, że kiedyś otrzymam od losu możliwość żeglowania z nim i że będę wystarczająco dobra, żeby nauczył mnie tego, co umie.